W wychowaniu fizycznym idea edukacji permanentnej obrazuje proces, który nie ustaje wraz z chwilą ukończenia szkoły, lecz trwa nieustannie i przejawia się w całożyciowej trosce o różne wartości kultury fizycznej. Takie spojrzenie na edukację fizyczną stało się możliwe dzięki m.in. teoretycznemu manewrowi zwanemu repedagogizacją. Przeprowadził ją w drugiej połowie ubiegłego stulecia M. Demel, a polegała ona na przekształceniu znanej tezy pedagogiki tradycyjnej, że zdrowe i sprawne ciało jest warunkiem wychowania, w jej odwrotność. Powstała nowatorska doktryna, według której wychowanie jest warunkiem zdrowia i tężyzny fizycznej (Demel, 1989). Inaczej mówiąc, kierunek oddziaływań na wychowanka, który w funkcjonującej od ponad dwóch wieków (za początek można przyjąć dzieło Śniadeckiego O fizycznym wychowaniu dzieci, z 1805 roku) biotechnicznej wersji wychowania fizycznego przebiegał „przez ciało do osobowości”, w obecnie postulowanej w teorii i wdrażanej do praktyki koncepcji humanistycznej przebiega „od osobowości do ciała”. Celem tak rozumianego wychowania fizycznego jest przygotowanie wychowanka do całożyciowej troski o ciało, poprzez doraźne wspomaganie rozwoju fizycznego, motorycznego i zdrowia (aktualizacja) oraz kształtowanie osobowości zdolnej do podtrzymywania i pomnażania tych wartości w życiu późniejszym (prospekcja) (Grabowski, 1997).

TematykaSport

AutorzyGrażyna Kosiba

WydawnictwoAWF Kraków

Rok wydania2009

ISBN978-83-891-2139-4