Monografia stanowi próbę zaprezentowania piśmiennictwa oraz działalności Dymitra Tuptały (1651–1709) i Teofana Prokopowicza (1681–1736) – dwóch wybitnych hierarchów Cerkwi prawosławnej, pisarzy, myślicieli, wychowanków uczelni mohylańskiej – na tle przemian zachodzących w kulturze rosyjskiej przełomu XVII i XVIII w.