Dzieło polskiego poety belgijskiego pochodzenia Aleksandra Michaux, pseud. Miron. W swojej twórczości czerpał z mitologii greckiej i Biblii, którą często łączył z atrybutami współczesności, np. z koleją żelazną. Pewien znawca podsumował twórczość Mirona słowami: piewca brudnych szyldów, latarni jak pijaka źrenice, upiornych szynków, typów spod ciemnej gwiazdy, wszechobecnej brzydoty[1]. Stałym motywem tej poezji jest gorzki krytycyzm, zwątpienie w sens życia, trwałość sztuki i w przyszłe losy człowieka. Mirona zalicza się dzięki temu do grona prekursorów Młodej Polski. W swoich literackich przekonaniach znacznie odbiegał od światopoglądu pozytywistów, toteż jego osiągnięcia nie spotkały się z zainteresowaniem współczesnych mu czytelników, rychło popadając w zapomnienie. Dopiero późniejsza krytyka literacka (min. Aleksander Brückner czy Piotr Chmielowski) zwróciła uwagę na jego talent i znaczenie dla literatury okresu schyłku pozytywizmu; nie pomogło to jednak w zdobyciu dla Mirona należnego miejsca w świadomości czytelniczej potomnych. Aleksander Michaux, podobnie jak za życia, tak również po śmierci istnieje jakby na marginesie historii literatury; jego wiersze, z reguły niedostępne zwykłemu czytelnikowi, znane są jedynie wąskiemu gronu specjalistów.

TematykaDramat

AutorzyAleksander Michaux

WydawnictwoImprint

Rok wydania2010

ISBN978-83-270-0960-9