Wśród francuskich dramatopisarzy drugiej połowy XX wieku Eugène Ionesco uchodzi za czołowego przedstawiciela tzw. antyteatru lub teatru absurdu. Autorka uwagę skupiła głównie na postaciach, które stają się pozbawionymi tożsamości marionetkami, poruszającymi się w groteskowym i często absurdalnym świecie. Dodatkowym atutem jest bardzo obszerny korpus.