Pisma Konstantego Regameya stanowią istotny fragment obrazu polskiej estetyki muzycznej, szczególnie lat 30. XX wieku, i w znaczący sposób dopełniają dokonania estetyki akademickiej tego okresu zdominowanej przez teorie Romana Ingardena, Zofii Lissy i Stefanii Łobaczewskiej. Regamay oceniany był jako polemista i szermierz myśli muzycznej otwierającej nowe perspektywy i jako główny rzecznik obozu muzycznego postępu, wnikliwie systematyzujący współczesne mu tendencje stylistyczne. Największą rolę w jego koncepcjach estetycznych odegrały dwie teorie: rozbudowany system filozoficzny Józefa Hoenego-Wrońskiego oraz estetyczna teoria Czystej formy Stanisława Ignacego Witkiewicza.

TematykaLiteraturoznawstwo

AutorzyKonstanty Regamey

WydawnictwoUniversitas

Rok wydania2010

ISBN978-83-242-1507-2