W publikacji przeanalizowano wybrane aspekty funkcjonowania polskiego systemu medialnego. Ramy chronologiczne opracowania obejmują lata 2013-2023. Skoncentrowano uwagę na zjawiskach, które były najbardziej istotne dla ewolucji całego systemu: współzależności pomiędzy systemem politycznym i systemem medialnym; wpływie pandemii na komunikację społeczną i dziennikarstwo; atrofii klasycznej drukowanej prasy; recepcji treści telewizyjnych. Autor doszedł do wniosku, że w minionej dekadzie klasyczne media masowe traciły na znaczeniu. Stymulowały to trzy grupy czynników: cyfryzacja mediów i przekazów medialnych, która znacznie przyspieszyła w czasie pandemii; powolna koncentracja mediów; ingerencje różnych podmiotów władzy w zakresie właścicielskim, legislacyjnym oraz budząca poważne wątpliwości praktyka funkcjonowania organów regulacyjnych. W poszczególnych elementach systemu medialnego zmiany zachodziły z różną dynamiką. Ich szczególnie niebezpieczne symptomy uwidoczniły się zwłaszcza w segmencie prasy. W przypadku radiofonii mieliśmy do czynienia ze stagnacją. Oglądanie telewizji okazało się najpopularniejszą formą korzystania z mediów w Polsce. Wykształcił się dwoisty sposób jej oglądania. Telewizją linearną interesowali się starsi widzowie, uwagę młodszego audytorium przykuwały platformy strumieniowe. Ewolucję środowiska dziennikarskiego warunkowały przede wszystkim cyfryzacja i czynniki polityczne. Cyfryzacja zmuszała współczesnych dziennikarzy do zróżnicowania warsztatu zawodowego, ale jej negatywną konsekwencją okazała się tabloidyzacja kreowanych treści i ograniczenie zakresu niezbędnych prac redakcyjnych. Pogłębił się paralelizm polityczny dotykający polskie media. Szczególnie niepokojące okazało się ograniczenie dziennikarzom dostępu do informacji publicznej oraz incydentalne przypadki stosowania wobec nich fizycznej przemocy.

TematykaSocjologia

WydawnictwoUniwersytet Jana Kochanowskiego

Rok wydania2024

ISBN978-83-67580-99-1