Młode buntowniczki

Bunt w koncepcji  oznacza sposób przystosowania jednostki poprzez odrzucenie zarówno celów społecznych grupy i społecznie uznawanych środków realizacji tych celów  oraz zastąpienie ich własnymi wartościami i normami.

 Zachowania tego typu pojawiać mogą się pod wpływem frustracji i niezadowolenia

Buntu jest niestałą reakcją na anomię, jeśli buntujące się podgrupy nie są odizolowane od reszty społeczeństwa, co pozwalałoby im zwiększać własną zwartość. Gdy jednak zaczyna on obejmować większą część społeczeństwa, może prowadzić do rewolucji.

 Resentyment w odróżnieniu od buntu nie prowadzi do całkowitej zmiany wartości: potajemnie pożądane wartości są jednocześnie jawnie potępiane.

Bunt jest wpisany w naturę człowieka. Ludzie są tak skonstruowani, że naturą rzeczy nie będą się godzić na to, co zastaną. Będą szukać, przeciwstawiać się, buntować. To bunt właśnie jest motorem działań ludzkich, to z niego wzięły się najdoskonalsze ludzkie dokonania. Zgoda na to, co człowiek dostaje od świata, nie rodzi działania, jest postawą pasywną. Bunt zmusza do aktywności. 
Człowiek, jako jednostka świadoma, buntuje się przeciw wszystkiemu. Ale największa niezgodę powodują w nim jego własne ograniczenia. Dopiero potem przychodzi bunt spowodowany niezgodą na świat, na to, co on ma do zaoferowania. Bunt bierze się z potrzeby udoskonalania - siebie i świata. Znamienne jest to, że najwybitniejsze, w sensie pozytywnym, jednostki w historii ludzkości to te, które wyrażały swój bunt.